“Nu is hij echt dood, hè?”

 

“Wil je hem vasthouden?” De verpleegkundige kijkt mij meelevend aan. Ik knik. Ze koppelt de saturatiemeter af en ik til onze jongste uit zijn bedje. Hij is blauw en ademt moeizaam. Zijn hoofdje rust tegen mijn schouder.

Ik aai hem over zijn rug. Ik voel hoe zijn ademhaling afneemt. Nog één diepe zucht. Zijn lijfje schokt. Een golf met vocht maakt mijn trui nat. Nog een klein zuchtje en dan is zijn lijfje rustig.

“Nu is hij echt dood hè?” Huilend kijk ik naar mijn man. Hij knikt. Tranen rollen over zijn wangen.

Ik hou hem vast. Aai hem. Zijn lijfje hangt zwaar en slap tegen me aan. Wat hou ik van dit kind.

Elk plekje van zijn kleine lijfje aai ik. Ik fluister lieve woordjes in zijn oor. Normaal giechelt hij dan. Het blijft het stil.

De huisarts is er. Hij kijkt verslagen. Met zijn grote hand strijkt hij over de blonde krullen van onze zoon. Hij onderzoekt hem. Of hij wel echt dood is. Met een spiegeltje controleert hij de ademhaling. Hij luistert met de stethoscoop of er nog ergens een hartslag te vinden is. De huisarts verklaart hem dood en condoleert ons onhandig. Zijn ogen glanzen verdacht.

Vanaf nu ben ik moeder van een overleden kind.